Śląskie: Te drzewa czciliby nasi przodkowie! Niezwykłe zrośnięte sosny. To niecodzienny okaz leśnej przyrody

Te sosny w Chorzowie są unikatowe.

- Wśród drzew częściej dochodzi do obrastania, oplatania. Takie drzewa nieraz mozna spotkać w lasach - wyjaśnia Liliana Armatys,
naczelnik Wydziału Ochrony Lasu Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Katowicach. - Dzieje się tak nawet wśród różnych gatunków, a wynika na przykład z tego, że drzewa rosnące blisko siebie konkurują o dostęp do światła.

Słynny XX-wieczny polski botanik, profesor Władysław Szafer podzielił zrosty drzew na międzyrodzajowe, międzygatunkowe oraz tych samych gatunków. Stwierdził również, że dwa pierwsze typy to rzadkość, natomiast ostatnie występują częściej. Przy czym najczęściej spotykane są zrosty pni. Tymczasem sosny z Chorzowa zrośnięte są konarami, a raczej jednym wspólnym konarem o okazałej średnicy. Według profesora Szefera do zrostu konarów dochodzi najczęściej w przypadku długowiecznych drzew liściastych. Zatem w myśl tego, co stwierdza wybitny naukowiec, sosny z Chorzowa jako drzewa iglaste rzeczywiście są ewenementem.

- Tego rodzaju morfologiczny zrost dwóch drzew jest rzadkością - potwierdza Liliana Armatys, podkreślając zarazem, że to rzadkie zjawisko jest całkowicie dziełem natury i powstało bez jakiejkolwiek ingerencji człowieka.

Zrośnięte sosny to drzewa biocenotyczne

Czy ten przyrodniczy fenomen jest w przyszłości zagrożony wycięciem w ramach planowej gospodarki leśnej? Liliana Armatys uspokaja - absolutnie nie. Wyjątkowe chorzowskie sosny to drzewa biocenotyczne, czyli nie spełniające norm produkcyjnych i pozostawiane w lasach gospodarczych w celu zwiększenia różnorodności biologicznej (by powtórzyć za Wikipedią). Takim drzewom pozwala się rosnąć aż do ich naturalnej śmierci, o ile tylko nie zagrażają bezpieczeństwu np. linii energetycznych. W przypadku naszych zrośniętych sosen nie ma oczywiście o tym mowy.

Mimo wszystko, o przyszłość wyjątkowych sosen mogłaby też zatroszczyć się chorzowska Rada Miasta, ustanawiając je pomnikiem przyrody (bo to jej kompetencja). W pradawnych czasach przed przyjęciem chrześcijaństwa nasi odlegli przodkowie czcili między innymi tego rodzaju osobliwości. Jak pisze archeolog prof. Andrzej Buko, należałoby przyjąć, że święty gaj był odwieczny i nietknięty ludzką ręką. Jego sacrum przenosiło się na bór; następowała sakralizacja całego boru. Rosnące tam drzewa i inne twory natury, np. duże kamienie czy źródełka wody, nabierały nadprzyrodzonych właściwości (...). Według tego naukowca w odmiennie wyglądających drzewach, kamieniach czyli mówiąc inaczej - w różnych osobliwościach natury dopatrywano się duchów przodków. I choć w XXI wieku mało kto oddaje jeszcze drzewom świętą cześć (choć niewątpliwie są tacy, a autor pozwoli sobie tu nadmienić, że kompletnie mu to nie przeszkadza), nadal nie tylko można, a wręcz wypada szanować leśne osobliwości.